"Cele kula" je jedinstven spomenik u svetskim razmerama. nekada se nalazio van grada, na Carigradskom drumu, a sada je u samom gradu, na bulevaru Brace Taskovic. Kula je podignuta od lobanja srpskih ratnika, poginulih na Cegru, kdo Nisa, u bici koja se odigrala 31. maja 1809. godine. izgradjena je vrlo brzo nakon bitke i to po naredjenu Hursid pase, tadasnjeg truskog zapovednika Nisa, kasnije velikog vezira.
Srpski ustanici pridavali su veliku paznju oslobodjenu Nisa. Zato je vec u prolece 1809. godine na domak grada dosla velika vojska, 16.000 boraca, predvodjenih Milojem Petrovicem, Hajduk Veljkom, Petrom Dobrnjcem i vojvodama, Ilijom Barjaktarevicem, Pauljom matejicem i Stevanom Sindjelicem. Polozaje su zauzeli po severnom obodu kotline, pored sela Gornji i Donji Matejevac i Kamenica. Sa napadom na grad se odugovlacilo, pa su Turci imali vremena da se znatno ojacaju. Toliko da 31. marta oni napadnu prvi. Iz tvrdjave je, u jutarnjim casovima, izasao veliki broj vojnika i krenuo na najistureniji polozaj, sanac na brdu Cegar, kojim je komandovao resavski vojvoda, Stevan Sindjelic. Zbog nesloge, koja je bila prisutna medju srpskim staresinama, Sindjelic nije dobio adekvatno pojacanje, pa je, bez obzira na hrabrost njegovih vojnika, poraz bio neminovan. Kada je veliki broj Turaka vec poceo da ulazi u sanac, vojvoda Stevan Sindjelic je, ne zeleci da se preda, usao u barutanu i opalio hitac iz kubore. U vazduh je odleteo ceo sanac, zajedno sa Srbima, ali i ogromnim brojem turskih vojnika koji su nadirali.
Besan zbog ovakvog kraja bitke, da bi zaplasio Srbe i odvratio ih od dalje borbe, Hursid pasa je sakupio glave poginulih Srba, naredio da se oderu, koze napunio pamukom i poslao u Carigrad, a od lobanja naredio da se sagradi kula. U kulu visoku nesto preko 4,50 metra i dugu i siroku po nesto vise od 4 metra, uzidane su 952 glave. Izgradivso "Cele kulu" Turci su je stitili, zabranjujuci SRbima da odnose lobanje sa njenih zidova i da ih sahranjuju. Zeleli su da, postojanjem jednog ovakvog objekta sprece svaku pomisao hriscana na bunu ili ustanak.
Evropa je prvi put bila obavestena o ovom spomeniku turske svireposti i srpske hrabrosti 1833. godine, kada je francuski pesnik i akademik, Alfons de Lamartin izdao svoje delo "Put na istok", gde je, u posebnom odeljku, "Beleske o Srbiji", ukazao na znacaj ovog spomenika za Srbe i potrebu da bude sacuvan.
Medjutim, opasnost po "Cele kulu" dosla je od samih Turaka. U drugoj polovini XIX veka, kada je niskim pasalukom upravljao Mithat pasa, kasniji predsednik turske vlade i poznati modernizator otomanske drzave, doneta je odluka o rusenju ovog objekta, cije je izvrsenje spreceno intervencijom niski Turaka.
Nakon oslobodjenja od Turaka, "Cele kula" je bila u teskom, gotovo kriticnom stanju. 1878. godine podignut je ceremidni krov na cetiri stuba, iznad kule. Spasavanje spomenika nastavljeno je prilozima iz cele Srbije, pa je 1892., prema projektu beogradskog arhitekte, Dimitrija T. Leka, podignuta kapela nad "Cele kulom". Kasnije je ispred kapele postavljena bista Stevana Sindjelica, ploca sa Lamartinovim tekstom o "Cele kuli" i uredjivan okolni prostor.
Danas je na kuli preostalo 58 lobanja o kojima se, zajedno sa celim okruzenjem, niski Narodni muzej i ceo grad brizljivo vodi racuna, postujuci reci Alfonsa de Lamartina: Neka Srbi sacuvaju ovaj spomenik. On ce nauciti njihovu decu sta vredi nezavisnost jednog naroda, pokazujuci kakvu su cenu platili njihovi ocevi.